రిమోట్ పని తల్లిదండ్రులుగా నాకు గొప్పదనం మరియు ఒక వ్యక్తిగా చెత్త

రిమోట్ పనికి ముందు, నా రోజులు అస్పష్టంగా ఉన్నాయి డే కేర్ డ్రాప్-ఆఫ్స్.

నేను ఎక్కువ సమయం గడిపాను నేను విఫలమవుతున్నట్లు అనిపిస్తుంది ఏదో వద్ద – పనిలో, ఎందుకంటే నేను నా పసిబిడ్డను తీయటానికి ముందుగానే బయలుదేరాను, లేదా పేరెంటింగ్ వద్ద, ఎందుకంటే నిద్రవేళ కథను వణుకు లేకుండా చదవడానికి నాకు తగినంత శక్తి లేదు.

నా కంపెనీ ప్రకటించినప్పుడు a రిమోట్ పనికి మారండి మహమ్మారి సమయంలో, నేను అంతిమ బహుమతిని గెలుచుకున్నాను.

మొదట, ఇది ఒక కలలా అనిపించింది

ఇక రాకపోకలు లేవు, ఒక పసిబిడ్డతో తలుపు తీయడానికి ఎక్కువ స్క్రాంబ్లింగ్ లేదు, గౌరవప్రదమైన సమయంలో కార్యాలయాన్ని విడిచిపెట్టడం గురించి అపరాధం లేదు.

బదులుగా, నేను ఇంట్లో ఉన్నాను – సిద్ధం చేయగలను ఆరోగ్యకరమైన భోజనాలు.

నేను అపరిమితమైనదాన్ని తిరిగి పొందినట్లు అనిపించింది: సమయం.

ఏదేమైనా, వారాలు నెలలుగా మారినప్పుడు, నేను expected హించనిదాన్ని అనుభూతి చెందడం మొదలుపెట్టాను: లోతైన, గ్నవింగ్ స్వీయ నష్టం.

నా ఇల్లు ఎప్పటికీ అంతం కాని కార్యాలయంగా మారింది

ది అస్పష్టమైన సరిహద్దులు పని మరియు ఇంటి జీవితం మధ్య నేను నిజంగా గడియారానికి దూరంగా లేను.

నేను మేల్కొన్నాను మరియు మంచం మీద ఉన్నప్పుడు వెంటనే ఇమెయిళ్ళను తనిఖీ చేస్తాను. జూమ్ కాల్‌కు సగం జాబితా చేస్తున్నప్పుడు నేను నా బిడ్డతో లెగోస్ ఆడుతాను. నేను “ఉద్యోగి” నుండి “అమ్మకు” మానసిక పరివర్తన లేకుండా నా పనిదినాన్ని చుట్టేసి నేరుగా డిన్నర్ ప్రిపరేషన్‌లోకి వెళ్తాను.

నా ఇల్లు ఎప్పటికీ అంతం లేని కార్యాలయంగా మారింది, మరియు నేను చాలా ఎక్కువ అయ్యాను అధిక పని చేసే ఉద్యోగి.

నేను కొత్త రకమైన అపరాధభావాన్ని కనుగొన్నాను

నా బిడ్డ నుండి దూరంగా ఉండటం గురించి నేను ఒకసారి అనుభవించిన అపరాధం కొత్త రకమైన అపరాధభావంతో మారిపోయింది: ఎప్పుడూ ఉండని అపరాధం పూర్తిగా ఉంది.

నేను కార్యాలయం నుండి పనిచేసినప్పుడు, కనీసం నాకు “ఉద్యోగి” మరియు “అమ్మ” మధ్య స్పష్టమైన విభజన ఉంది.

ఇంటి నుండి పనిచేయడం అంటే, నేను ఒక నివేదికను పూర్తి చేస్తున్నప్పుడు నా కొడుకు నా స్లీవ్ వద్ద లాగుతాడు, అతని చిన్న ముఖం ఆశాజనకంగా ఉంది, “ఇంకా ఐదు నిమిషాలు” అని చెప్పడానికి మాత్రమే, పూర్తి బాగా తెలుసు, అది ఎక్కువ కాలం ఉంటుంది.

నేను అతనితో సమయం కోల్పోలేదు – నేను శారీరకంగా అక్కడే ఉన్నాను కాని మానసికంగా మరెక్కడా ఉన్నాను, మరియు అది అధ్వాన్నంగా అనిపించింది.

అప్పుడు ఐసోలేషన్ వచ్చింది

రిమోట్ పని సాధారణం కార్యాలయ పరస్పర చర్యలను తీసివేసింది, నాకు అవసరమని నేను ఎప్పుడూ గ్రహించలేదు. కాఫీ మెషిన్ ద్వారా చిన్న చర్చ, “మీ వారాంతం ఎలా ఉంది?” హాలులో చాట్లు, ఆకస్మిక భోజనం ఆహ్వానిస్తుంది.

బదులుగా, నా తక్షణ కుటుంబం వెలుపల నా మొత్తం సామాజిక పరస్పర చర్య పని చర్చను చుట్టుముట్టిన వెంటనే ముగిసిన సందేశాలు మరియు వీడియో కాల్‌లకు తగ్గించబడింది.

నేను ఒకసారి అసహ్యించుకున్న ప్రయాణాన్ని కోల్పోయాను. ఇది బాధించేది, ఇది నా వృత్తిపరమైన మరియు వ్యక్తిగత జీవితానికి మధ్య స్పష్టమైన డివైడర్ – మానసికంగా గేర్‌లను మార్చే సమయం. ఇప్పుడు, ఆ పరివర్తన ఉనికిలో లేదు.

సవాళ్లు ఉన్నప్పటికీ, నేను కాదనలేని ఆనందం యొక్క క్షణాలు కలిగి ఉన్నాను

వంటగదిలో ఆకస్మిక భోజన సమయ నృత్య పార్టీలు, అతను క్రొత్తదాన్ని కనుగొన్నప్పుడు నా పిల్లల ఉత్సాహాన్ని చూసే సామర్థ్యం, ​​ప్రతి ఉదయం గడియారాన్ని పందెం చేయనవసరం లేని ఉపశమనం – ఇవన్నీ ముఖ్యమైనవి.

రిమోట్ పని తల్లిదండ్రులుగా నాకు గొప్పదనం మరియు ఒక వ్యక్తిగా నాకు చెత్త విషయం.

ఇది నా బిడ్డతో కోలుకోలేని క్షణాలను నాకు ఇచ్చింది, కాని ఇది నాకు సన్నగా సాగినట్లు అనిపించింది, పేరెంటింగ్ చివరలు మరియు పని ఎక్కడ ప్రారంభమవుతుందో తెలియదు.

కొన్ని రోజులు, నేను దేనికోసం వ్యాపారం చేయను. ఇతర రోజులలో, నేను నిశ్శబ్ద కార్యాలయం, భోజన విచ్ఛిన్నం మరియు రోజు చివరిలో పనిని వదిలివేసే సామర్థ్యం గురించి అద్భుతంగా ఉన్నాను.

కాబట్టి అది నన్ను ఎక్కడ వదిలివేస్తుంది?

ఈ క్రొత్త వాస్తవికతను నావిగేట్ చేస్తున్న ఇతర తల్లిదండ్రుల మాదిరిగానే, నేను ఇంకా దాన్ని గుర్తించాను.

బలమైన సరిహద్దులను నిర్దేశించడంలో, నా గుర్తింపు యొక్క క్షీణించిన భాగాలను తిరిగి పొందడం లేదా ఆ సమతుల్యతను అంగీకరించడం ఒక పురాణం మరియు జీవితం కేవలం ట్రేడ్-ఆఫ్‌ల శ్రేణి.

ప్రస్తుతానికి, నేను చిన్న విజయాలు తీసుకుంటాను – మధ్యాహ్నం సుఖాలు, సుదీర్ఘ ప్రయాణం లేకపోవడం మరియు కిచెన్ టేబుల్ వద్ద కలిసి భోజనం తినడం యొక్క సాధారణ ఆనందం.

నా పిల్లల నవ్వడాన్ని హాల్ నుండి వినడం లేదా ఒక పజిల్‌కు సహాయం చేయడానికి నా డెస్క్ నుండి దూరంగా అడుగు పెట్టడం వంటి చిన్న క్షణాలు హాజరు కావడానికి నేను ఎంతో ఆదరిస్తాను.